Annemi babama götürdük

Ben annemim babamı ne kadar sevdiğini daha yeni farkettim. Annemi kendi yattığı hastaneden alıp, babamın yattığı yere götürdüğümüzde…

Annemi hastaneye yatırdıktan bir hafta kadar sonra babamı da yoğun bakıma kaldırmıştık. Annemin durumu fena değildi aslında, ama babam bizi bayağı bir korkutmuştu. Neyse ki, o da bir hafta kadar sonra yoğun bakımdan çıkabilecek duruma geldi, ama profesyonel bakım altında kalacaktı.

Annem hastanede günleri sayarken, bir yandan babama üzülüyor, sık sık onu özlediğini, görmek istediğini söylüyordu. Sonunda ısrarlarına dayanamayıp, hastaneden geçici olarak çıkartıp babama götürdük. İşte ben de orada farkettim…

Hani eski zaman anne-babaları, sevgilerini öyle açık açık göstermezdi birbirlerine, hele başkalarının yanındayken. O yüzden biz de pek bilmezdik. Ama o gün farkettim. Annem haftalardır halsizlikten hastane odasından çıkıp koridorda yürümeye bile cesaret edemiyordu, ama babamı görmeye gitmek için doktorlardan izin koparmıştı. Gittiğimizde de, kendi kolunda IV hala takılıyken, babama özlemle sarıldı, ve ağladı. Günlerdir yarı uykulu yatan babam ise birden canlanıp, konuşmayı tamamen unuttuğundan beri kanıksadığımız o bebeksi bağırışlarıyla, heyecanını anneme anlatmaya çalıştı.

Onları böyle görünce kendimi tutamadım, cep telefonumla, buğulu gözlerle seçebildiğim kadarıyla bu fotoğrafı çektim. Annem hastaneden çıkınca kendisine vereceğim, babamı ziyarete giderken götürüp göstersin, hatırlatmaya çalışsın diye.

Sağlıkla kalın…